پدر
با تو سخن مي گويم
اي آمده از عمق آزادي
نوشيده درد ماتم
لبخند بر لب تركمان گفتي
در واپسين دقايق بي باوري
همرنگ چشمانت بودم
كاش آن را نمي بستي
سيب سرخ در دستانت فشردي
با نگاهت وداعش كردي
نه ! نمي تواني نباشي
تو همين جايي
همين نزديكيها كنار سايه هاي ما
من احساست مي كنم
باورت مي كنم
اي غرور من
اي پدر !
+ نوشته شده در یکشنبه بیست و هفتم اردیبهشت ۱۳۸۸ ساعت 15:5 توسط سارا
|
مشی و مشیانه اولین جفت زمینی هستند که درواقع گیاهی هستند که از زمین روییده شده اند و اندامهای فوقانی شان از یکدیگر منفک است. اولین فرزند آنها چنان به مذاقشان خوش آمد که آن را خوردند و از آن پس خداوند بوسه را به جای خوردن آفرید. بوسه، نمادی از خوردن است و نشانه اولین عشق زمینی.